Mijn naam is Marijke Tops. Ik ben geboren op 21 maart 1979 en opgegroeid in Nederland. Ik ben de oudste van vier kinderen. Mijn ervaring met zelfonderzoek begon toen we in Afrika woonden. Ik ging van suïcidaal naar vredig in zeer korte tijd. Dit is mijn verhaal.
Ik ben 31 jaar als we op Afrikaanse bodem landen. Mijn man werkt als bosbouwkundige en is naar Kameroen gezonden. Ik ben nog nooit in dit continent geweest. Ik heb ook nog nooit niet-gewerkt. Ik spreek de taal niet. Het is er erg heet en vuil. Mijn ego is nog altijd mijn beste vriend, dus je kunt je misschien voorstellen dat ik niet de hemel op aarde had gevonden…
Ik verveel me en ben ongelukkig. Oude traumas komen naar boven. Onbewust begin ik te geloven dat een kindje al mijn problemen zal oplossen. Dus nu wil ik een baby, maar mijn man zegt: “nee”. Na drie jaar haat ik alles en iedereen. Ik haat mijn leven, mijn omgeving en mijn man. Ik heb een pauze nodig. Ik wil naar huis!
Wanneer ik op mijn moeders bank in Nederland lig, valt mijn oog op een boek op de boekenplank. Het heet “Gedachten die je vrijheid zullen geven” geschreven door Byron Katie. Ik begin de dialogen te lezen en ik begrijp ineens wat er mankeert: Ik geloof alles wat ik denk! Ik kan kiezen om mijn gedachten wel of niet te geloven.
Vanaf dan ga ik door het leven alsof Byron Katie op mijn schouder zit. Wanneer er een stressvolle gedachten in gedachte komt, fluistert zij in mijn oor: “Is dat waar? Kun je absoluut weten dat het waar is, lieve schat?” Ik sta perplex door de simpelheid en doeltreffendheid van die vraag alleen…
Snel ben ik verkocht aan deze methode. Diezelfde zomer woon ik mijn eerste 9-daagse intensieve School for The Work bij in Duitsland. En dan, na vier maanden… ga ik terug naar Afrika en mijn man…
Dit mag misschien ongeloofwaardig klinken en als ik het niet zelf ervaren had, zou ik het ook niet geloven, maar mijn ervaring van het leven was volkomen veranderd! Ik kwam terug en kon niet geloven dat ik daar al geleefd had. Alles voelde anders: het huis, de mensen, de hitte, mijn man. Zelfs mijn verlangen naar een kindje was verdwenen nadat ik de gedachte: “Een kind zal me gelukkig maken” had bevraagd. Gedurende de eerste vijf maanden ben ik absoluut verliefd op mijn leven. Ik voel me zo sterk. En als kers op de taart kondigt mijn man ineens aan dat hij een baby met me wil. Ik zweef op een roze wolk. Ik ben ervan overtuigd dat niets me meer raken. Wist ik veel dat het ergste nog moest komen…
Nadat we zijn geëvacueerd vanwege aanvallen door een islamitische terroristenorganisatie in ons gebied, worden we naar Benin gestuurd, aan de andere kant van Nigeria. In de tussentijd ervaar ik mijn allereerste malaria aanval. De stress rondom de terroristische aanslagen en de verhuizing hebben mijn “Ik-kan-alles-aan houding” wat afgezwakt en ik besluit een tweede School for The Work te volgen. Opnieuw voel ik mij verlicht. Deze keer houdt dat gevoel zo’n acht maanden aan.
Dan raak ik zwanger. Ik barst open van geluk en liefde. Het leven is gewoon té goed. Ik woon mijn derde School for The Work bij, deze keer als personeelslid. Zo goed als ik me voel, zo slecht voelt mijn man zich. De combinatie van gevaar (zijn werk is om olifanten te beschermen tegen stroperij in een nationaal park), angst en stress maken hem bijna letterlijk gek. In de vijfde maand van mijn zwangerschap worden we naar Nederland geëvacueerd. Ondanks dat ik erg verdrietig ben om de huisdieren die we hebben moeten achterlaten, ben ik blij om in Nederland te zijn. Ik geniet ervan om dichtbij mijn familie te zijn en om mijn man steeds meer te zien ontspannen.
Een paar weken voor de uitgerekende datum voel ik me niet lekker. Ik ervaar hoge koortsaanvallen. Aangezien we Afrika drie maanden ervoor hebben verlaten, denken we niet aan een tropische ziekte. Maar na twee weken ben ik zo ongerust dat ik midden in de nacht in het ziekenhuis beland: malaria. Hoe dan? De parasieten hebben zich waarschijnlijk in mijn lever verstopt. Hoe dan ook, het belangrijkste nieuws: met de baby gaat het goed. Malaria kan de placenta niet binnendringen.
Maar mijn droom valt in duigen. Ik wilde een natuurlijke thuisbevalling in een bad. Nu ben ik een klinisch geval. Ik moet bevallen terwijl ik de hele tijd gemonitord word. Ik ben bang. Ik vertrouw de artsen niet. Ik wil dit medische circus niet. Maar ik heb geen keuze. Tijdens de bevalling blijkt het niet goed te gaan met de baby. Ik krijg op het laatste moment een keizersnede. Onze baby moet voor twee dagen in een couveuse blijven. Alles gaat zo snel. Ik voel geen emoties: geen angst, geen verdriet en ook geen liefde…
Dit is het begin van een diepe val in de hel. Met onze baby gaat het steeds beter, maar ik kan niet voorkomen dat ik val. Ik zie het gebeuren. Ik probeer me aan alles vast te klampen wat ik geleerd heb: Byron Katie, Een Cursus in Wonderen, Eckhart Tolle, Mooji, Reiki, meditatie, mindfulness, affirmaties, familieopstellingen, biodanza, osteopathie, creatieve therapie, automatisch schrijven, engelen… Mijn hoofd en lichaam werken gewoon niet meer mee. Angstaanvallen volgen. Alles lijkt surrealistisch en onwerkelijk. Ik ben gedesoriënteerd. Het is alsof een andere entiteit het heeft overgenomen. Dit ben ik niet…
De diagnose: postnatale depressie en rand psychotisch. De oplossing: een heleboel medicatie. Bovenop de angst en verwarring vechten nu ook schaamte, boosheid en frustratie om een plek: “Waarom ik?! Het ging zo goed met mij! Wat heb ik in hemelsnaam misdaan om dit te verdienen?!” Schuldgevoel volgt later, als ik van mijn zoon begin te houden: Hoe kon ik hem weg willen hebben? Daarna komt spijt: Ik heb zijn eerst jaar als baby gemist…
Dan verhuizen we naar Vietnam. Heel langzaam begin ik me beter te voelen. Ik woon een vierde School for The Work bij. En net voor ons zoontjes tweede verjaardag voel ik me zo goed dat ik de antipsychotica pillen afbouw. Een jaar later bouw ik de antidepressiva af. Heel langzaam.
Dat is wanneer ik een enorme terugval krijg. Binnen twee weken tijd zit ik weer middenin de angstaanvallen en de gekte. Deze keer zoek ik -naast een lichte ophoging van de antidepressiva- ook professionele hulp van een sjamaan/heler. Binnen een paar maanden ben ik weer op de been. Ik volg mindfulness cursussen. Ik wil leren hoe ik met mezelf kan omgaan wanneer mijn hoofd en lichaam worden overgenomen. Nog steeds ervaar ik angstaanvallen, maar ik lijd er niet langer onder. Nu accepteer ik ze gewoon, wetende dat ze uiteindelijk weg zullen gaan. Erop vertrouwende dat alles steeds veranderend is.
Een volgende verhuizing volgt: deze keer naar Java, Indonesië. En uiteindelijk, vanwege de Covid-19 situatie, verhuizen we terug naar Nederland. Dit is hier en nu, en dus stopt mijn verhaal hier. Voor nu…
Voor nu, want het leven is onvoorspelbaar. Het heeft me laten realiseren dat ik niets kan voorzien. En belangrijker: ik heb geleerd dat het leven niet gaat om wát je doormaakt, maar over hóe je het doormaakt. Er is geen hoger of lager leven, een better of slechter leven. De uitdagingen hebben me geholpen om mijn leven te waarderen. Om te genieten van haar simpliciteit. Ik heb het opgegeven om te vragen “Waarom?”. Het antwoord is gewoon een ander verhaal, want we zullen het nooit echt weten… Weten is niet behulpzaam. Ik vind meer en meer vrede in het niet-weten. In het vertrouwen. In de overgave. In het me niet bemoeien met mijn levens zaken.
0 reacties